แต่เรา เลือกที่จะจำมันได้หรือเปล่า?
บางครั้งนั่งมองแผลเป็นที่มือก็นึกเจ็บ แปลบขึ้นมา
แต่มันก็พาย้อนไปถึงอดีตอันแสนหอมหวาน
ที่รายรอบในเวลาที่ คมมีดบาดได้อย่างไม่ยากนัก
เมื่อวานเป็นวันหยุดซึ่งนานๆผมจะได้หยุด กับเขาสักที
เลยถือโอกาสขอแว๊บไปดูหนังจากผู้กำกับอิตาลีคนโปรดอีกคน
Giuseppe Tornatore ที่ทำผมตกหลุมรักตั้งแต่ได้ชมผลงานการกำกับเรื่อง Cinema Paradiso
หนังของจูเซปเป้ชอบเล่าเรื่องราวผ่านชีวิตของคนๆหนึ่งอย่าง ยืดยาว
ประกอบกับภาพหนังที่สวยงามสีสันของเมดิเตอเรเนียนและดนตรีที่ แสนอบอุ่น
และอารมณ์ขันแบบอิตาเลี่ยน
เรื่องนี้เล่าเรื่องผ่านชีวิตของคนบนเกาะซิซิลีครอบ ครัวหนึ่ง
จากต้นศตวรรษที่ 20 รุ่นสู่รุ่น ปู่ยันหลาน โดยมีแกนกลางของเรื่องคือเป็ปเป้
ความเป็นอยู่ ความเชื่อ ความรัก การเมือง ครอบครัว ชีวิตวัยเด็ก
สงคราม ฟาสซิสต์ คอมมิวนิสต์ ลูกข่าง
ผม ว่าผู้กำกับแกคงเป็นคนที่หลงไหลในภาพยนต์เป็นอย่างมาก
เรื่องนี้ก็มีฉาก การฉายหนังแบบเก่าที่ต้องใช้มือหมุน
พร้อมกับพากษ์สดและเล่นดนตรีประกอบ กันแบบสดๆด้วยเปียใน
น่ารักดี..ผมชอบ
แค่ฉากตอนเริ่มต้นเรื่องก็ ทำเอาผมอมยิ้มได้แล้ว
เล่านิดนึงนะ
เป็นฉากแบบมีเด็กคนนึง วิ่งงงง วิ่งๆๆๆๆ ผ่านเมือง ตึกตั่กๆๆ
วิ่งเร็วขึ้นเรื่อยๆ ดนตรีก็โหมขึ้นเรื่อยๆ ตึกตั่กๆ
สักแปล้บนึงพ่อหนูน้อยก็ทะยานขึ้นบนฟ้า เหมือนเครื่องบินเทคออฟ
จนมองลงมาเห็นเมืองทั้งเมืองเหมือนนกยังไงอย่าง งั้น
แล้วเรื่องก็ดำเนินต่อไป :) น่ารักดีครับ
ผมนึกถึงวิธี เข้าเรื่องของฟอเรสต์กัมพ์
ที่เอาขนนกลอยไปลอยมาให้เห็นบรรยากาศรอบๆนั่น แหละครับ
สำหรับเรื่องย่อคงหาอ่านจากที่อื่นได้ไม่ยาก
ที่ ผมอยากพูดถึงคือ
ความงดงามของหนัง ผมว่าหนังเรื่องนี้มีสีสันงดงามและอบอุ่นยังไงก็ไม่รู้
ความงดงามของ ชีวิต
และดนตรีประกอบที่แสนอบอุ่นของหนังเรื่องนี้
แน่นอนว่า ชีวิตของเรามีทั้งสุขและทุกข์
แม้ว่าเราเลือกที่จะจำมันไม่ได้
แต่เรา ก็เลือกที่จะมองมันอย่างงดงามได้ไม่ใช่หรือ?
ถ้าคุณเคยชื่นชอบ cinema paradiso
ขอบอกว่าคุณคงไม่ผิดหวังกับเรื่องนี้แน่ๆ
บทความ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น